Tyle pytań bez odpowiedzi.
Tyle znaków zapytania.
I po co? Dlaczego? W jakim celu? Jak długo?
Tyle znaków zapytania.
I po co? Dlaczego? W jakim celu? Jak długo?
Już wiem, że mimo poszukiwań nie znajdę odpowiedzi. Nie teraz. Nie w tym życiu. Czy zrozumiem po śmierci? Toż to kolejne pytanie bez odpowiedzi.
„Wszechświat byłby równie niepojęty, gdyby składał się tylko z jednego kamienia wielkości pomarańczy. Pozostałoby to przeklęte pytanie: skąd wziął się ten kamień? “
(Jostein Gaarder – „Świat Zofii”)
(Jostein Gaarder – „Świat Zofii”)
Kochać i tracić, pragnąć i żałować,
OdpowiedzUsuńPadać boleśnie i znów się podnosić,
Krzyczeć tęsknocie „precz!” i błagać „prowadź!”
Oto jest życie: nic, a jakże dosyć…
Zbiegać za jednym klejnotem pustynie,
Iść w toń za perłą o cudu urodzie,
Ażeby po nas zostały jedynie
Ślady na piasku i kręgi na wodzie.
Leopold Staff
Tak mi się skojarzył ten wiersz z tym co napisałaś. Te pytania są zawsze gdzieś obok. Jak jest ciężko, to głośniej krzyczą. Kiedyś zrozumiemy, tego jestem pewna.
A zdjęcie cudne:) Uwielbiam takie stare mury i drewniane furtki nadgryzione zębem czasu i tulipany. To zdjęcie przypomina mi jak wyobrażałam Tajemniczy Ogród jak czytałam książkę jako dzieciak. Ściskam:*
Dzięki za wiersz :)) Nie znałam go!!!
UsuńUwielbiam fotografować stare mury, furtki, płoty, itd.
Mam takie dni, że te najtrudniejsze pytania same cisną się do myśli...i nie mam na nie odpowiedzi, nie znam jej i nie wiem czy poznam kiedykolwiek... I może stąd moje przekonanie, że kiedyś na pewno, na te najważniejsze otrzymam odpowiedz, nawet jeśli nie będę gotowa...
OdpowiedzUsuńRozumiem Cię. Są takie dni... Jednak myślę, że odpowiedzi nadchodzą, gdy jesteśmy na nie gotowi. A jak to jest, samo w sobie jest pytaniem bez odpowiedzi.
UsuńPozdrawiam Cię :))